در نخستین میزگرد انجمن فکر و فلسفه کرمانشاه(شهر کتاب) در باب مقالات اخیر دکتر داوری جمع قابل توجهی از فرهیختگان شرکت کردند. من هم نظرات خود را بیان کردم. از اهم این نکات می توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱. "مشکل" با"مسئله"تفاوت دارد و مشکل اینجاست که خیلی ها از این مسئله اطلاعی ندارند. مشکل یک پدیده عینی و وجودشناختی است و مسئله یک پدیده ذهنی و شناختی. مشکل تا به مسئله ذهنی تبدیل نشود و در یک چارچوب نظری مورد تحلیل قرار نگیرد امکان حل ندارد.
۲. کار فلسفه بیان مشکلات نیست؛ طرح مسائل است. به بیان دیگر، کار اصلی فیلسوفان اعتراض یا فریاد کردن کاستی ها و... نیست؛ کارویژه فیلسوف این است که مشکلات را به ورطه پرسش بکشاند و به مسئله ای نظری تبدیل کند. تنها در این صورت می توان راه حل و پاسخی درخور پیدا کرد. فیلسوف هرگز نمی گوید و نمی نالد که تا کی فقر؟ تا کی تبعیض؟ فیلسوف می پرسد چرا فقر؟ چگونه می توان از شر آن خلاص شد؟
۳. بیان مشکلات کار هنر و هنرمند است. مشکل فقر را هیچ جایی مثل سینما یا ادبیات نمی تواند تصویر کند. اما تبیین مسئله فقر کار فلسفه است.
۴. کم توجهی جامعه به پرسشگری های فیلسوفانی چون داوری تا حدی طبیعی و قابل درک است. او پرسش گر است نه پاسخ ساز. او دردفروش است نه داروساز. او در پی پاسخ های فوری و فوتی نیست. همین نکته ساحت فلسفه را در قیاس با اقتصاد، جامعه شناسی و روانشناسی خلوت تر می کند.
